پس از صدور حکم به نفع خانواده بنگلادشی، ما درخواست فوری به وزارت دادگستری ارائه دادیم.

روز سه‌شنبه، ۲۳ ژوئن ۲۰۱۵، پس از صدور حکم به نفع یک خانواده بنگلادشی در دادخواستشان مبنی بر لغو حکم اخراج، APFS درخواست فوری زیر را به اداره مهاجرت وزارت دادگستری ارائه داد و خواستار اعطای مجوز ویژه اقامت در اسرع وقت به آنها شد.

کاتسوئو یوشیناری، مشاور، جوتارو کاتو، مدیر نماینده و مایومی یوشیدا، معاون مدیر نماینده، از APFS نمایندگی می‌کردند. کاواباتا، معاون مدیر بخش قضاوت و یک نفر دیگر، از وزارت دادگستری نمایندگی می‌کردند. کاواباتا اظهار داشت که آنها با در نظر گرفتن محتویات دادخواست، تا مهلت تجدیدنظرخواهی به بررسی این موضوع ادامه خواهند داد.

در ادامه، محتوای درخواست آمده است.

در تاریخ ۱۶ ژوئن ۲۰۱۵، دادخواستی که توسط خانواده متقاضی فوق الذکر با هدف لغو صدور احکام اخراج مطرح شده بود، مورد حکم قرار گرفت که در آن «تصمیمات نهاد اداری مبنی بر صدور احکام اخراج برای هر یک از شاکیان مورخ ۶ نوامبر ۲۰۱۳ لغو می‌شود».
خانواده‌ی فوق در ۲۵ آوریل ۲۰۱۴ درخواست اعاده‌ی دادرسی را ارائه داده‌اند. با توجه به این حکم، لطفاً در اسرع وقت به متقاضیان اجازه‌ی اقامت ویژه اعطا کنید.

حکم فوق بر لزوم ادامه درمان کولیت اولسراتیو پدر متقاضی در ژاپن تأکید کرد. در این حکم آمده است: «اگر او به بنگلادش بازگردد، تهیه مقدار لازم دارو برای ادامه درمان مؤثر، دریافت درمان مناسب در صورت عود علائم کولیت اولسراتیو و دریافت درمان مناسب در صورت تشدید علائم و لزوم جراحی دشوار خواهد بود. بنابراین، او در موقعیتی است که به درمان در ژاپن نیاز دارد.»
در مورد «بیضه‌های نزول نکرده» کودک متقاضی، در حکم آمده است: «با توجه به ماهیت بیضه‌های نزول نکرده، می‌توان استنباط کرد که او حتی پس از جراحی نیز نیاز به پیگیری منظم و تحت نظر خواهد داشت. با توجه به وضعیت پزشکی در بنگلادش که در بالا توضیح داده شد، ما نمی‌توانیم از تردید در مورد اینکه آیا کودک شاکی در صورت بازگشت به بنگلادش قادر به دریافت درمان پزشکی مناسب خواهد بود یا خیر، خودداری کنیم.»

در مورد مادر شاکی، حکم صادره اظهار داشت: «واضح است که او باید به زندگی با فرزند شاکی که طبق گفته‌های فوق باید در ژاپن اقامت داشته باشد، ادامه دهد و حضانت و مراقبت از او را بر عهده بگیرد.»

این حکم همچنین به بند ۱ ماده ۱۲ میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی (ICESCR) استناد کرد که بیان می‌دارد: «کشورهای متعاهد به این میثاق، حق هر کس را برای برخورداری از بالاترین استاندارد قابل دستیابی سلامت جسمی و روحی به رسمیت می‌شناسند» و بندی که «ایجاد شرایطی را الزامی می‌کند که در صورت بیماری، مراقبت‌های پزشکی و پرستاری را برای همه تضمین کند». این حکم تصریح کرد که «با توجه به روح کنوانسیون، تصمیم اداره مهاجرت توکیو مبنی بر عدم اعطای مجوز اقامت ویژه به خانواده شاکی، با توجه به استانداردهای اجتماعی پذیرفته شده، به شدت نامناسب است».

خانواده متقاضی به هیچ وجه سعی در توجیه ورود و اقامت غیرقانونی خود در ژاپن ندارند. آنها عمیقاً از جنایات خود پشیمان هستند.
با این حال، به دلیل ابتلای پدر متقاضی به یک بیماری لاعلاج، آنها به شدت نیاز به ماندن در ژاپن دارند. پدر متقاضی به زبان ژاپنی بسیار مسلط است. پسر بزرگ متقاضی از سال ۲۰۱۴ به مهدکودک رفته و به طور پیوسته در ژاپن تحصیل می‌کند. خانواده متقاضی قصد دارند از قوانین ژاپن پیروی کنند و به عنوان بخشی از جامعه محلی زندگی کنند.

APFS و خانواده متقاضی از وزارت دادگستری می‌خواهند که نیت این حکم را جدی گرفته و بدون هیچ گونه اعتراضی، فوراً اجازه اقامت ویژه را به سه عضو خانواده اعطا کند.
پایان